Het gebrek aan authenticiteit is een killer.
In het e-book beschrijf ik hoe emoties en het gebrek aan de uiting ervan, pijn kunnen creëren in het lichaam.
Toen ik net pijnvrij was en ondertussen besefte dat ik meer in voeling met mijn emoties moest en mocht staan, vond ik mezelf een beetje frank, lomp in mijn uitingen. Ik vertelde wat ik voelde, ongefilterd. Het voelde alsof ik meer conflicten creëerde. Ik was het niet gewend om te uiten wat ik voelde, dat had ik nooit geleerd dus dit voelde heel onnatuurlijk voor mij. Het ging zelfs zover dat ik dacht: 'Had ik maar nog pijn en niet deze emoties, pijn hebben was gemakkelijker.'
Pijn hebben, was ik na 20 j gewend, gevoelens uiten, dát was nieuw.
Als ik dit vertel tegen mensen, krijg ik soms de reactie: 'Oh, dat doe ik wel, zeggen wat ik denk.' Laat dit nu net uit de monden komen van mensen die nogal bitter en cynisch in het leven staan. 'Klikt het niet, dan botst het.' Zo'n houding.
Met authenticiteit bedoel ik dat je weet waarvoor je staat.
Dat je zo goed weet waarvoor jij staat, dat je niet jouw mening of gevoel moet uiten aan anderen opdat ze bevestiging geven aan jou.
Dat je zo goed weet waarvoor jij staat, zodat je er naar leeft. Dat het jouw natuurlijk kompas is.
Don't talk it, walk it.
De maatschappij straft mensen die authentiek zijn: ze worden al snel bestempeld als onruststokers, asociaal of “een specialleke”. Onze omgeving moet wennen aan mensen die het anders doen. Denk aan een koppel dat in de jaren ’70 of ’80 scheidde — dat was toen nog uitzonderlijk en werd gezien als een mislukking. Er werd een schuldige aangewezen, en deze werd dan de persona non grata.
Het is bijzonder moeilijk om een andere weg te kiezen, omdat we voor onze overleving afhankelijk zijn van de groep. We willen de gemeenschap niet teleurstellen — dat voelt letterlijk bedreigend voor ons bestaan. Kort en ongenuanceerd gezegd: authentiek zijn of afwijken van de norm voelt aan als “gevaar”. In onze evolutionaire geschiedenis, toen we nog in stammen of grotten leefden, kon uitsluiting effectief onze dood betekenen. Dat diepgewortelde mechanisme leeft nog steeds in ons voort, verankerd in de hersensystemen die emoties en overleving reguleren — waaronder het limbisch systeem.
Een langlopend onderzoek in Massachusetts volgde vrouwen over een periode van twintig jaar en vond dat degenen die in een ongelukkige relatie zaten maar hun gevoelens inslikten, gemiddeld 4 jaren eerder stierven dan vrouwen die hun onvrede durfden te uiten. Het illustreert hoe het onderdrukken van authenticiteit niet enkel psychisch maar ook lichamelijk zijn tol kan eisen.
Voor mij is authenticiteit geen luxe meer maar een noodzaak: mijn lichaam protesteert direct als iets niet goed voelt. Spier- of gewrichtspijn is dan het gevolg. Door mezelf toe te staan te voelen, te spreken en vooral te handelen naar wat waar is voor mij, bevrijd ik mijn lichaam van de spanning die ontstaat uit zelfverloochening. Authentiek leven is een daad van zelfzorg — een terugkeer naar mijn natuurlijke staat van verbinding, waarin pijn niet langer hoeft te worden vastgehouden, maar kan worden losgelaten. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat authenticiteit een voorwaarde is om werkelijk pijnvrij te kunnen worden.
Gabor Matè legt in onderstaande video het - dodende - effect van het gebrek aan authenticiteit uit. (De video begint op het precieze moment.)
