Link tussen trauma en chronische pijn
Het was tijdens het kijken naar een TED-talk over de stijging van het aantal patiënten met auto-immuunziekten zoals reuma, lupus, CVS en FM dat de specialist ter zake, een reumatoloog, vertelde dat 90% van haar patiënten een kind- of jeugdtrauma had. 90%! Het fight & flight (& freeze is er ook nog) mechanisme zou in zulke mate getriggerd zijn geweest dat er té lang en té veel adrenaline werd aangemaakt in het lichaam, wat voor verzuring zou zorgen. En verzuring zorgt voor pijn.
Ik praatte erover met mijn reumatoloog en zij beaamde dat er een link was tussen auto-immuunziekten, pijn en trauma. 'Maar mensen komen naar hier om hun lichaam te laten behandelen wat wil zeggen; voor medicatie. Mijn patiënten appreciëren het niet als ik hen een bezoek aan een psycholoog adviseer. Liever nemen ze een pil.' Ik verwoord dit nu erg ongenuanceerd, de reumatoloog was veel voorzichtiger in haar bewoording.
Sommige mensen weten meteen welk jeugdtrauma hun fight, flight & freeze mechanisme in gang zette. En dan is er een andere, grote groep mensen die kan beginnen graven in het verleden maar niets noemenswaardig kan vinden. 'Ik heb niet echt iets meegemaakt, heb zelfs een fijne kindertijd gehad,' kan het antwoord zijn. De spreker in de TED-talk gaf enkele voorbeelden van trauma:
- Je moeder beviel van je zus of broer en jij moest een paar dagen bij een oom en tante logeren en miste je moeder enorm.
- Je werd in de lagere school op een gegeven moment voor schut gezet door een leerkracht.
- Je ging op zomerkamp en had 10 dagen lang heimwee naar huis.
- Je werd opgenomen in het ziekenhuis voor het verwijderen van je appendix en moest er alleen overnachten zonder ouder.
Gewone situaties waarin je zonder ouder je plan moest trekken.
Maar ook:
- De druk lag hoog om goed te presteren. Jouw ouders zagen vooral de slechte punten op je rapport. Goedbedoeld hoor! En ook beschadigend. Het zaadje om te streven naar perfectionisme werd toen al gezaaid.
- Je was onzichtbaar als kind: jouw ouders toonden nauwelijks interesse en zuchtten als je je merkbaar maakte.
Groeide je op in een gezin waar een hoge prestatiedrang aanwezig was? Waarin je emoties geen plaats hadden? Wees flink, wees braaf, niet flauw doen, hop hop doe je best!
Mocht je boosheid tonen? 'He, doe is rustig jong!'
Of trots? 'Doe maar normaal, niet naast je schoenen lopen.'
Mocht je dromen? 'Oei, dat is voor de happy few hoor.'
Ik denk dat er heel veel mensen groot werden/worden met mensen rondom hen die daarom niet per sé deze zaken uitten, maar lieten voelen. Bah. Door een diepe zucht, een oogrol, genegeerd te worden, door passief agressief gedrag waardoor je je onveilig voelt maar als kind kan je daar niet je vinger op leggen, je past je aan, je wil graag gezien worden en doet nóg harder je best.
Die ouders toch.... zij deden maar wat en wij, de volgende generatie, doen eigenlijk ook maar wat.
Zien jullie het ook soms rondom jullie dat mama en papa op de smartphone zitten en de zoon vanop de speeltuin roept: 'Kijk mama en papa! Kijk!' En mama en papa kijken met wat geluk uiteindelijk toch even op en roepen: 'Goed hoor!' en kijken meteen terug naar de smartphone.....ouch. Dan breekt mijn hart. Of gezin van 4 op restaurant waarbij mama, papa en ouder kind op de smartphone koekeloeren en jongste kind 'Stil moet zitten!'. Dan borrelt er iets in mij naar boven en zie ik mijn virtuele ninja mama en papa mokerslagen van jewelste geven en krijg ik lage rupgpijn, of toch ergens in mijn bekkengebied. Woede. Het doet wat met een mens. Maar ik wijk af.
Terug naar die link tussen trauma en pijn; je hoeft geen trauma meegemaakt te hebben om chronische pijn te kunnen ervaren. Maar het risico dat je een chronische aandoening zal hebben, als je trauma hebt meegemaakt, is wel hoger.
Het frustreert me erg dat ik die TED-talk niet meer kan vinden, als iemand weet over de welke ik heb heb, stuur me aub je de link!
Liefs,
Els
De video hieronder is een gelijkaardige TED-talk. Zeker ook de moeite waard om te bekijken!