Get ready to get uncomfortable

Pijn is een delicaat thema voor mensen die chronische pijn ervaren maar ook voor de mensen rondom hen. 

Herken je het, dat je kwaad wordt op je partner omdat hij of zij al dan niet voorzichtig vraagt of  het eten klaar is en jij, niet op het vuur maar wel vanbinnen kookt omdat 'nee, het eten is nog niet klaar want ik had wel een lastige dag vandaag he'. Of doe je lekker passief aggressief en zeg je niks (den andere moet het maar ruiken hoe ik mij voel)?

Jij, met een rollercoaster aan gevoelens van schuld ( 't eten is niet klaar door mij), van frustratie (en dan vraagt die daar nog achter ook, die ziet dat toch dat het niet klaar is potverdekke), van ergernis (want ondertussen sta je daar wel met pijn en pijn zuigt uw energie weg) , misschien verdriet (ik kan precies niks meer) en deze, de gevaarlijke: slachtofferschap (mijn kinderen/partner/... verdienen beter).  

En jouw partner:  'Oei, ik had beter niks gevraagd.  Maar als ik niks vraag is 't waarschijnlijk ook niet goed.  Toen ik vroeg of ík het moest doen, zei hij/zij: 'Seg, je moet niet alles overnemen he.'  Helpen?  Niet helpen?  Vragen?  Juist niet vragen?  Ik weet het niet meer....'

 Pijn en ziekte zijn thema's die de relatie tussen jou en je huisgenoten veranderen.  De dynamiek verschuift en rollen veranderen.    

Is het de pijn die de relatie doet wankelen of was het een reeds wankelende relatie en is er nu toevallig ook iemand aanwezig die pijn heeft?  

Leidt het thema pijn jullie af van de kern van de (oorspronkelijke) zaak?  

Is dit iets dat wordt besproken in jullie relatie? 

Van zodra je met woorden aangeeft dat je een off-day hebt, kan je afspraken maken met elkaar.  Brené Brown geeft een goeie tip dat ook in pijnloze relaties een hulpmiddel kan zijn.  Als je afgepeigerd van je werk komt, kan je met je partner afspreken hoeveel percentage batterij jullie kunnen verdelen om tot 100% te komen.

Voorbeeld: Je komt thuis en zegt uiteraard heel liefdevol: 'Schattebolleke, ik weet dat er nog gekookt moet worden en dat de kinderen naar hobby's moeten gebracht worden maar ik heb maar 20% energie. Hoeveel heb jij nog?' In het ideale scenario zegt de partner: 'No worries, ik heb 80%, als jij afruimt na het eten, kan ik de rest wel doen.'  Heeft de partner maar 50%, dan kan er afgesproken worden om bv een afhaalmaaltijd te eten, om te carpoolen of wat dan ook. 

Leg de lat niet hoog, niet voor jezelf maar ook niet voor jouw partner.  Jullie kinderen gaan later echt niet zeggen: 'Wauw, wat een goede kindertijd had ik, want het was steeds zo netjes in huis.'  

Laat het nu net die mensen zijn die perfectionistisch ingesteld zijn en pleasegedrag vertonen die een grote kans hebben op chronische pijn.  Vaak hebben deze mensen ook een soort van opgekropte woede die nooit geuit mocht worden.  Je hoeft daarom niet verbaal of fysisch agressief te zijn binnen je gezin; je kan dit ook heel vies uiten door passief agressief te zijn; zuchten, met de ogen rollen, je terugtrekken of nog erger; de silent treatment!

 Ik heb gezegd dat het oncomfortabel wordt... 

Als er niet gepraat mag worden over de chronische pijn in termen van afspraken maken met elkaar, dan wordt de ene partner in de zorgende rol geduwd en valt jouw rol weg.  Heeft niet iedereen een rol nodig binnen een gezin om niet depressief te worden?  Al is het één doel per dag dat je zelf stelt zoals de wasmachine uitladen, of de kerstkaartjes alvast schrijven, of dat fotoboek maken dat je drie jaar geleden ging doen,....  Ik ben geen relatie-expert, hoewel, ik heb wel al meer dan 25 jaar een relatie dus..... maar ik kan me wél herinneren dat wekenlang op de sofa liggen, niet bevorderend was voor mijn zelfbeeld en psyche en dát had dan weer effect op de relatie. 

Praten over pijn gaat niet alleen over de uiting ervan maar even belangrijk zijn de afspraken die daarrond moeten gemaakt worden.: wat doe ik en wat doe jij.  Jullie zijn tenslotte een team, houden zo!

Succes!